Τα Χριστούγεννα και το δωδεκαήμερο αλλοτινών εποχών!

Οι ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς τις δεκαετίες 60-70  δεν είχαν τίποτα από την γκλαμουριά των σημερινών.

Ούτε πολυτελή ρεβεγιόν με περίεργες γευστικές ακροβασίες, ούτε πανάκριβα εμφιαλωμένα κρασιά, ούτε έξαλλες και προκλητικές διασκεδάσεις,

 Παραφορτωμένες με στολίδια βιτρίνες έβλεπες μόνο στα μεγάλα μαγαζιά των πόλεων, που οι περισσότεροι μόνο από έξω περνούσαν, λόγω οικονομικής στενότητας.

Λίγες μέρες πριν την

γιορτή, έβγαιναν στους δρόμους βοσκοί(Αθίγγανοι συνήθως), που με ένα ραβδί οδηγούσαν κοπάδια γαλοπούλες στα στενοσόκακα, για να διαλέξουν οι πιο ευκατάστατοι αυτήν που θα αγόραζαν. Τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε ο χασάπης της γειτονιάς και η νοικοκυρά που δεινοπαθούσε να τις ξεπουπουλιάσει και να τις καψαλίσει για να είναι έτοιμες για μαγείρεμα.

Παραμονή Χριστουγέννων από τα χαράματα ξεχύνονταν τα πιτσιρίκια για να πουν τα κάλαντα. Το χαρτζιλίκι που θα έβγαζαν θα πήγαινε κυρίως σε βασικές ανάγκες του σπιτιού, σε αντίθεση με την "επαγγελματική" σχεδόν σημερινή πραγματικότητα! Κανείς δεν τους έκλεινε την πόρτα, ούτε τα απόπαιρνε. Κι αν δεν είχε τη δυνατότητα να τους δώσει χρήματα, πάντα θα τα φίλευε με ένα κουραμπιέ η μελομακάρονο.

Ανήμερα τα χαράματα οι καμπάνες των εκκλησιών καλούσαν τους πιστούς να υποδεχθούν τον νεογέννητο Χριστό. Σχεδόν κανείς δεν αψηφούσε την πρόσκληση. Όλη η οικογένεια με ότι καλύτερο ρούχο είχε, παρακολουθούσε με ευλάβεια τη Θεία Λειτουργία, και μετά το πέρας της γύριζε σπίτι για ένα ζεστό ποτήρι γάλα και ψωμί με μαρμελάδα.

Ύστερα άρχιζαν οι ετοιμασίες για το μεσημέρι. Πάλι το μεγάλο βάρος στις μανάδες έπεφτε. Όλα από τα χέρια τους περνούσαν και ποτέ δεν θα τις έβλεπες να βαρυγκομούν!

Τα πάντα τότε ήταν απλά και ζεστά. Μαζεμένη η οικογένεια και κάποιοι στενοί φίλοι, γύρω από το γιορταστικό τραπέζι που δεν είχε πάνω του τίποτα το εξεζητημένο, αλλά ήταν γεμάτο παραδοσιακές γεύσεις και πολύ αγάπη.

Τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς, πάλι κάλαντα απ τα παιδιά και το βράδυ γεμάτο το τραπέζι για να υποδεχθούν τον καινούργιο χρόνο ώστε να τους φέρει αφθονία και καλή τύχη. Οι μεγαλύτεροι έπαιζαν πάρτα-όλα ή κανένα χαρτάκι με πενταροδεκάρες, ίσα για το καλό του χρόνου όπως έλεγαν.

Μεγάλη προσοχή έδιναν ποιος θα κάνει ποδαρικό στο σπιτικό. Κάποια παιδιά που τα θεωρούσαν καλότυχα, ήταν περιζήτητα και έπαιρναν και το κατιτίς τους, για αυτό!

Ένα ωραίο έθιμο εκείνων των χρόνων ήταν τα δώρα στους άνδρες της τροχαίας. Οι πολίτες φρόντιζαν να αφήνουν κάθε Χριστούγεννα από ηλεκτρικές συσκευές μέχρι τρόφιμα μπροστά στους τροχονόμους όχι μόνο της Αθήνας αλλά και όλης της Ελλάδας.

  Και οι μέρες των Φώτων ήταν τελείως διαφορετικές από σήμερα. Έβγαιναν οι παπάδες μετά τη Λειτουργεία για να αγιάσουν τα σπίτια. Κανείς δεν αρνιόταν να αγιαστεί, αντίθετα αν για κάποιο λόγο ο παπάς ξεχνούσε να περάσει το θεωρούσαν μεγάλο πλήγμα και έτρεχαν να τον βρουν για να αγιάσει και το δικό τους.  

Σήμερα μόνο αν καλέσεις εσύ τον ιερέα θα έρθει για αγιασμό. Άλλοι καιροί άλλα ήθη!

Το αν ήταν καλύτερες τότε ή τώρα οι μέρες των γιορτών του δωδεκαήμερου, μόνο όσοι έχουν ζήσει και τις δυο εποχές μπορούν να το αποφασίσουν.