Το χαμόγελο του νεκρού από την αιωνιότητα!

Η θέα ενός νεκρού ανθρώπου, όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν κάνουν οι υπεύθυνοι των γραφείων κηδειών, πολύ απέχει από το να είναι ευχάριστη.

 Το πρόσωπο ενός πεθαμένου διαφέρει από εκείνο ενός ζωντανού από την απώλεια της κινητικότητάς του, από την αμετάβλητη έκφρασή του… Οι μύες δεν έχουν πλέον τη δύναμη να κλείσουν σφικτά την σιαγώνα, το στόμα μπορεί να παραμένει ανοικτό… Ειρηνικός ή βίαιος, με ή χωρίς παραμορφώσεις του προσώπου, ο θάνατος προσδίδει τη

δική του ιδιόμορφη/παράδοξη αξιοπρέπεια στο πρόσωπο.

Το μακιγιάζ μπορεί πραγματικά να σώσει στο πρόσωπο εκφράσεις. Όμως αν το παρατηρήσεις από κοντά θα δεις τα πρόσθετα στοιχεία που επιτυγχάνουν αυτό το αποτέλεσμα. Αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση που εξετάζουμε, γιατί εκατοντάδες άνθρωποι προσκύνησαν από απόσταση λίγων εκατοστών το σκήνωμα και κανείς δεν παρατήρησε κάτι τέτοιο!

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Π. Βαρθολομαίος (Αθανασίος) Αρσενίου, που εκτός από κληρικός είναι νομικός και ιατρός αναφέρει: "Πρώτα θα σας μιλήσω ως ιατρός, αναφέροντας λίγη γνώση για να στοιχειοθετήσω την άποψή μου. Στο νεκρό, μόλις η καρδιά σταματήσει να κτυπά… το αίμα αρχίζει να συλλέγεται στα σημεία του σώματος που βρίσκονται πλησιέστερα προς το έδαφος, συνήθως στη ράχη και στους γλουτούς όταν το σώμα κείται ανάσκελα (livor mortis). Το δέρμα φυσιολογικά έχει ρόδινο χρώμα εξαιτίας του φορτωμένου με οξυγόνο αίματος που κινείται μέσα στα τριχοειδή της επιδερμίδας. Μέσα σε λεπτά μετά από τον θάνατο, το χρώμα του δέρματος του προσώπου αλλοιώνεται τόσο από την έλλειψη οξυγόνου όσο και από την μετακίνησή του με τη βαρύτητα. Το δέρμα, χωρίς να υπόκειται πλέον σε μυικό έλεγχο, ενδίδει στη βαρύτητα σχηματίζοντας νέα σχήματα, τονίζοντας προεξέχοντα οστά ακόμη πρισσότερο. Τη στιγμή του θανάτου οι μύες χαλαρώνουν πλήρως. Αυτή είναι μία κατάσταση που ονομάζεται πρωτοπαθής χάλαση (primary flaccidity). Στη συνέχεια οι μύες γίνονται άκαμπτοι, ίσως εξαιτίας της θρόμβωσης των πρωτεϊνών των μυών, και σε 2 με 6 ώρες μετά από τον θάνατο επέρχεται η νεκρική ακαμψία (rigor mortis), η οποία προσβάλλει όλους τους μύες του σώματος, ξεκινώντας από το πρόσωπο1."

 

Το θαύμα με το χαμόγελο μετά θάνατον του γέροντα Ιωσήφ του Βατοπαιδινού, υπερβαίνει την επιστημονική αλήθεια. Παρόλο που ως νεκρός είχε όλα τα χαρακτηριστικά των νεκρών, αυτό άλλαξε μετά από αρκετή ώρα!

Οι δύο μοναχοί που ήταν μαζί του μέχρι την τελευταία στιγμή έτρεξαν να ειδοποιήσουν τον Γέροντα Εφραίμ και τους υπόλοιπους πατέρες και δεν πρόσεξαν τον κεκοιμημένο, ο οποίος έμεινε μάλιστα με το στόμα μισάνοιχτο.

Έδεσαν μάλιστα μία γάζα γύρο να του κρατήσει το στόμα κλειστό, αλλά μετά που το έβγαλαν το στόμα άνοιξε πάλι. Είχαν περάσει περίπου 45 λεπτά από την κοίμησή του.

– Γέροντα, θα φαίνεται άσχημο έτσι με το στόμα, τί να κάνουμε;

– Όπως είναι, μην του καλύψετε το πρόσωπο!

Τον έραψαν στον μοναχικό μανδύα όπως συνήθως. Όλη η διαδικασία να τοποθετηθεί στον μανδύα και να ραφεί διάρκεσε άλλα περίπου 45 λεπτά. Στην συνέχεια έκοψαν το ύφασμα γύρω από το πρόσωπό του, κατά την εντολή, και βρήκαν τον Γέροντα όπως τον βλέπουν πλέον όλοι, χαμογελαστός. Τους άκουσε και τους έκανε και αυτό το μικρό χατήρι, για να μην τους λυπήσει; Ή ήθελε να μας δώσει μια ιδέα για αυτό που είδε και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται μετά την αναχώρησή του από την παρούσα ζωή;

Με πληροφορίες από το agiospatrokosmas και το diakonima