Με αφορμή την προβολή της ταινίας Society of the Snow στο Netflix, ένας από τους επιζώντες του δυστυχήματος, ο Ρομπέρτο Κανέσα, θυμάται πώς προέκυψε η «πρωτοβουλία» να φάνε τους νεκρούς για να επιβιώσουν
ΟΤΑΝ Η ΝΑΥΛΩΜΕΝΗ πτήση ενός Fairchild FH-227D από το Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης προς το Σαντιάγο της Χιλής, συνετρίβη στα βουνά των Άνδεων στις 13 Οκτωβρίου 1972, αυτό που επακολούθησε έγιναν γνωστό ως το Θαύμα των Άνδεων. Στην πτήση επέβαιναν 45 επιβάτες και
πλήρωμα, συμπεριλαμβανομένων 19 μελών της ομάδας ράγκμπι Old Christians Club, μαζί με τις οικογένειες, τους υποστηρικτές και τους φίλους τους.Τρία μέλη του πληρώματος και εννέα επιβάτες πέθαναν αμέσως. Αρκετοί άλλοι πέθαναν αμέσως μετά λόγω των χαμηλών θερμοκρασιών και της σοβαρότητας των τραυματισμών τους. Κατά τη διάρκεια των επόμενων 72 ημερών, οι επιζώντες υπέστησαν ακραίες κακουχίες, συμπεριλαμβανομένης της έκθεσης, της πείνας και μιας χιονοστιβάδας, η οποία οδήγησε στο θάνατο 13 ακόμη επιβατών.
Αυτή η «λέσχη του χιονιού» συνεχίζει να υφίσταται μέχρι σήμερα: πολλοί από τους επιζώντες εξακολουθούν να ζουν στις ίδιες γειτονιές του Μοντεβιδέο, της πρωτεύουσας της Ουρουγουάης. Αντί για ενοχές ή αλληλοκατηγορίες, υπάρχει ένας βαθύς δεσμός μισού αιώνα μεταξύ τους.
Οι υπόλοιποι επιβάτες κατέφυγαν στον κανιβαλισμό. Καθώς ο καιρός βελτιώθηκε με την άφιξη της άνοιξης, δύο επιζώντες, ο Νάντο Παράντο και ο Ρομπέρτο Κανέσα, σκαρφάλωσαν σε μία βουνοκορφή 4650 μέτρων χωρίς εξοπλισμό και πεζοπορία για 10 ημέρες στη Χιλή για να ζητήσουν βοήθεια, ταξιδεύοντας 61 χλμ. Στις 23 Δεκεμβρίου 1972, δυόμισι μήνες σχεδόν μετά τη συντριβή, διασώθηκε ο τελευταίος από τους δεκάξι επιζώντες.
Φωτογραφία από την ειδησεογραφία της εποχής
Την ιστορία αυτή αφηγείται με εξαιρετικά καλαίσθητο τρόπο η ταινία Society of the Snow («Η λέσχη του χιονιού»), που προβάλλεται στο Netflix και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Ουρουγουανού συγγραφέα Pablo Vierci, που εκδόθηκε το 2008. Ρωτάμε τον 70χρονο Ρομπέρτο Κανέσα – τότε έφηβο φοιτητή ιατρικής και μέλος της ομάδας ράγκμπι Old Christians, σήμερα παγκοσμίου φήμης παιδοκαρδιολόγο που μάλιστα έθεσε υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ουρουγουάης το 2012 – πόσο δύσκολο ήταν να φτάσει σε αυτή την μακάβρια «πρωτοβουλία».
«Είναι πολύ ενδιαφέρον», λέει. «Τότε στο βουνό ήμασταν φυσιολογικοί άνθρωποι που αντιμετώπιζαν τρομερές καταστάσεις. Δεν μπορούσε να υπάρχει δημοκρατία εκεί. Απλά είπα στους ανθρώπους γύρω μου ποια ήταν η ιδέα μου. Κατά σύμπτωση, και άλλοι άνθρωποι είχαν την ίδια ιδέα». Εδώ και 50 χρόνια το κοινό έχει ενστερνιστεί την «απλοϊκή προσέγγιση», όπως λέει κουνώντας το κεφάλι του, ότι αυτός και οι συμπαίκτες του σώθηκαν «επειδή φάγαμε τους νεκρούς».
«Όχι, φίλε: σωθήκαμε επειδή ήμασταν ομάδα. Επειδή παλέψαμε ενάντια στο κρύο. Επειδή ανεβήκαμε το βουνό σε 10 ημέρες», λέει, αναφερόμενος στο οδοιπορικό ζωής ή θανάτου στις Άνδεις που ανέλαβαν μαζί με τον Παράντο, και ήταν τελικά, αυτό που έσωσε τους πάντες. «Πιστεύω ότι ο κανιβαλισμός είναι κάτι που σε ελκύει με μακάβριο τρόπο στην ιστορία. Αλλά στη συνέχεια συνειδητοποιείς ότι είναι πολύ πιο σύνθετη και πολύ πιο ενδιαφέρουσα. Όταν κόβεις ένα κομμάτι ανθρώπινης σάρκας και σκέφτεσαι να το φας, λες στον εαυτό σου: «Δεν πρέπει να το κάνω αυτό. Κανείς δεν με υποχρέωσε. Γιατί να το κάνω;»
Καθώς ο καιρός βελτιώθηκε με την άφιξη της άνοιξης, δύο επιζώντες, ο Νάντο Παράντο και ο Ρομπέρτο Κανέσα, σκαρφάλωσαν σε μία βουνοκορφή 4650 μέτρων χωρίς εξοπλισμό και πεζοπορία για 10 ημέρες στη Χιλή για να ζητήσουν βοήθεια, ταξιδεύοντας 61 χλμ.
Οι επιζώντες πέρασαν μέρες αγωνίας μέχρι να πάρουν την βαριά απόφαση. Όλοι ήταν Καθολικοί και ανησυχούσαν μήπως καταδικάσουν την αιώνια ψυχή τους παραβιάζοντας ένα τόσο απαραβίαστο ταμπού. Κάποιοι έπρεπε να πειστούν να φάνε ανθρώπινη σάρκα, με το επιχείρημα ότι επρόκειτο για ένα είδος θείας κοινωνία. Μετά τη διάσωσή τους πάντως, έλαβαν την μετάνοια από ιερείς που τους διαβεβαίωσαν ότι δεν είχαν διαπράξει αμαρτία λόγω της ακραίας φύσης της κατάστασής τους.
Δείτε επίσης: Ένα Συναπάντημα Κι Εκείνος (Διήγημα)
Αυτή η «λέσχη του χιονιού» συνεχίζει να υφίσταται μέχρι σήμερα: πολλοί από τους επιζώντες εξακολουθούν να ζουν στις ίδιες γειτονιές του Μοντεβιδέο, της πρωτεύουσας της Ουρουγουάης. Αντί για ενοχές ή αλληλοκατηγορίες, υπάρχει ένας βαθύς δεσμός μισού αιώνα μεταξύ τους. «Αυτή είναι μια πολύ δυνατή αλλά και διδακτική ιστορία για τη δημιουργία χαρακτήρα, ειδικά στις σύγχρονες κοινωνίες που είμαστε τόσο υλιστές και δεν μπορούμε να φανταστούμε πως όταν το αεροπλάνο σου – κυριολεκτικό ή μεταφορικό – συντριβεί, τότε μόνο μπορείς να συνειδητοποιήσεις πόσο δυνατός μπορείς να γίνεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου