H διαταγή ήταν ρητή: όλοι οι αυλικοί θα έπρεπε να περάσουν από την αίθουσα του θρόνου και να προσκυνήσουν την βασίλισσα. Μια βασιλική εντολή σαν κι αυτή, από μόνη της δεν θα προκαλούσε καμία εντύπωση, καθώς ήταν σύνηθες στην Πορτογαλία του Μεσαίωνα να αποτείνουν όλοι φόρο τιμής στη βασίλισσα.
Αυτό όμως που έκανε τους παλατιανούς να κοιταχτούν μεταξύ τους με απορία ήταν το γεγονός ότι ο Πέδρο, βασιλιάς της χώρας μετά το θάνατο του πατέρα του Αλφόνσου του Δ’, δενήταν παντρεμένος. Κι αφού δεν ήταν παντρεμένος, ποια βασίλισσα θα προσκυνούσαν οι αυλικοί;
Το ανακάλυψαν όταν μπήκαν μέσα στην αίθουσα και ήρθαν αντιμέτωποι με το λείψανο της Ινές ντε Κάστρο.
Η Ινές είχε πεθάνει πριν από έξι χρόνια ή μάλλον είχε δολοφονηθεί μετά από βασιλική διαταγή. ‘Ο,τι είχε απομείνει από την πανέμορφη κάποτε Ινές βρισκόταν πάνω στον θρόνο.
Ο φρικτός σκελετός, με ελάχιστα απομεινάρια νεκρού μαυρισμένου δέρματος, ήταν ντυμένος με ακριβό φουστάνι και στολισμένος με αστραφτερά μοναδικά κοσμήματα.
Αυτό όμως που τραβούσε την προσοχή ήταν η βασιλική κορόνα που έστεκε στο αποστεωμένο κεφάλι της, στηριγμένη στις ελάχιστες φρικτές τρίχες που είχαν απομείνει στο κρανίο της νεκρής. Η Ινές είχε στεφθεί με όλους τους τύπους.
Η Πορτογαλία είχε αποκτήσει την πρώτη και την τελευταία της… νεκρή βασίλισσα.
Όταν ο Πέδρο γνώρισε την Ινές, ήταν πρίγκιπας και μοναδικός διάδοχος του πορτογαλικού θρόνου. Αυτή ήταν η κυρία των τιμών και έμπιστη της Κονστάντζα, της συζύγου του Πέδρο.
Η έλξη μεταξύ τους ήταν μοιραία και , παρ’ όλο που η Ινές προσπάθησε πολύ να ξεφύγει από τη μοίρα της, δεν τα κατάφερε. Το σμίξιμο των δύο έδειχνε να είναι αναπόφευκτο, ιδίως μετά το θάνατο της νόμιμης συζύγου του Πέδρο.
Η ασθενική βασίλισσα Κονστάντζα άφησε την τελευταία της πνοή στη γέννα του τρίτου παιδιού της, επιτρέποντας στους δύο παράνομους εραστές να ζήσουν τον έρωτά τους. Η ερωτική τους ιστορία δεν φαίνεται να ευχαριστούσε κανέναν άλλον πέρα από τους ίδιους.
Ο βασιλιάς της χώρας και πατέρας του Πέδρο, Αλφόνσο ο Δ’, έβλεπε με καχυποψία την εξέλιξη του ειδυλλίου, πολύ περισσότερο όταν αυτό απέφερε τρεις παράνομους καρπούς.
Ως έμπειρος βασιλιάς, γνώριζε πολύ καλά ότι τα νόθα παιδιά μόνο μπελάδες προξενούσαν στη διαχείριση ενός βασιλείου, καθώς ήταν εύκολη λεία για τους ανταγωνιστές και τους εχθρούς του κράτους, Παράλληλα, η σκληρή και συντηρητική φύση του δεν του άφηνε περιθώρια να κατανοήσει έναν έρωτα.
Σε αντίθεση με τον Αλφόνσο, οι δύο νέοι φαίνονταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν την κοινή ζωή τους, παρ’ όλο που αυτή ερχόταν σε αντίθεση με όλα τα άρθρα του πρωτοκόλλου. Η Ινές μάλιστα είχε αποτραβηχτεί στο σπίτι της μητέρας του Πέδρο, Ισαβέλλας, και ζούσε εκεί ήρεμα με τα παιδιά της,. Ο Πέδρο πήγαινε και τους έβλεπε στον ελεύθερο χρόνο του. Τίποτα δεν φαινόταν ικανό να σκιάσει την ευτυχία τους, καθώς η Ινές είχε αποφασίσει να ζήσει μακριά από οτιδήποτε θα απειλούσε την οικογενειακή της γαλήνη.
Το εξιλαστήριο θύμα
Εκείνο το χειμώνα η ιστορία αποφάσισε να εμφανίσει το σκληρό της πρόσωπο στη Λισαβόνα.
Η πορτογαλική πρωτεύουσα χτυπήθηκε από ισχυρούς σεισμούς, με αποτέλεσμα εκατοντάδες άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους κάτω από τα χαλάσματα. Παράλληλα, το καλοκαίρι που ήρθε ήταν από τα πιο ζεστά που είχε γνωρίσει ποτέ η χώρα.
Η ξηρασία έκαψε όλα τα σπαρτά πριν από το θερισμό τους. Ο λιμός δεν άργησε να κάνει εμφανή τα σημάδια του, συνοδευόμενος από την εμφάνιση πανούκλας. Σ’ εκείνους τους σκοτεινούς καιρούς, όλοι ζητούσαν ένα εξιλαστήριο θύμα.
Άρχισε να κυκλοφορεί σαν φήμη, στη συνέχεια έγινε πεποίθηση.
Ο λόγος που έπεσαν όλα αυτά τα κακά στη χώρα ήταν επειδή ο Θεός τιμωρούσε τον πορτογαλικό λαό για την ανοχή που είχε δείξει στην παράνομη σχέση του πρίγκιπα Πέδρο με την Ινές.
Ο βασιλιάς Αλφόνσο ο Δ’ άρχισε να δέχεται ισχυρές πιέσεις από τους συμβούλους του. Η Ινές, το μίασμα, η πηγή όλων των δεινών, έπρεπε να βγει από τη μέση, να την τιμωρήσουν για το κακό που είχε κάνει στη χώρα, Ο λαός ήθελε ικανοποίηση, αλλιώς υπήρχε φόβος εξέγερσης. Ο Αλφόνσο δεν το σκέφτηκε πολύ.
Η ασφάλεια του θρόνου του ήταν πολύ σημαντικότερη από τον ανόητο έρωτα του γιου του ή από τη ζωή μιας γυναίκας: Έτσι έστειλε τρεις έμπιστούς του να δολοφονήσουν την Ινές μέσα στο σπίτι της.
Όταν ο Πέδρο ανακάλυψε το φονικό, έγινε έξαλλος. Αποχωρίστηκε από τον πατέρα του, συγκρότησε δικό του μισθοφορικό στρατό και άρχισε να λεηλατεί και να καταστρέφει αλύπητα τα εδάφη ανάμεσα στα ποτάμια Δούρο και Μίνχο, που ανήκαν στο βασιλιά και στους πιστούς του. Η οργή του παρά λίγο να οδηγήσει η χώρα σε εμφύλιο πόλεμο, τελικά όμως η λογική τον συγκράτησε και στις 15 Αυγούστου 1355 επήλθε η συμφιλίωση με τον πατέρα του. Μέχρι να πεθάνει ο πατέρας του, ο Πέδρο έγινε πρότυπο πρίγκιπα. Ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις του, άξιος κυβερνήτης και όλα έδειχναν ότι είχε ξεπεράσει την Ινές. Μόνο όσοι γνώριζαν καλά ήξεραν ότι η οργή του ήταν ένα ποτάμι που σιγόβραζε μέσα του.
Αφότου πέθανε ο πατέρας του, ο Πέδρο άφησε ακόμη μερικά χρόνια να περάσουν μέχρι να σταθεροποιηθεί στο θρόνο.
Και ξαφνικά ο βασιλιάς αναζήτησε τους εκτελεστές της συντρόφου του. Τους βρήκε, τους συνέλαβε, τους ξερίζωσε τις καρδιές και τις έφαγε. Από τους τρεις εκτελεστές, μόνο ο ένας γλίτωσε κατά τύχη και αυτό γιατί κατάφερε να διαφύγει στην Ισπανία. Στη συνέχεια ο Πέδρο ζήτησε να γίνει η εκταφή και ο γάμος του με την Ινές.
Και αφού όλοι προσκύνησαν τη νέα βασίλισσα, κάλεσε τους μεγάλους καλλιτέχνες της εποχής και τους διέταξε να φιλοτεχνήσουν ένα μεγαλοπρεπές επιτάφιο μνημείο στην Αλκομπάσα στο οποίο και θα συναντούσε την Ινές μετά το θάνατό του. Το 1367 ο Πέδρο πέθανε στο Στρεμόζ.
Σύμφωνα με την επιθυμία του, τον μετέφεραν στην Αλκομπάσα, όπου και θάφτηκε δίπλα στην αγαπημένη του....
mixanitouxronou.gr
Από το amfipolinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου