Μα τον Θεό, είμαι άθεος!

Ως προς τη λογική προσέγγιση του Θεού είναι νομίζω ευκαιρία να αναφέρουμε το εξής.

Πολλές φορές ακούμε την έκφραση: "Αυτό το καταλαβαίνω με το νου μου, αλλά δεν το ζω", δηλαδή τον πόνο του άλλου, την χαρά του τα καταλαβαίνω, αλλά δεν τα ζω βαθιά. Π.χ. λυπάται η μάνα για το θάνατο του παιδιού της, αλλά οι γείτονες μολονότι την "καταλαβαίνουν", δεν πονούν το ίδιο.

Δεν ταυτίζεται λοιπόν πάντα η λογική κατανόησης με τη βίωση. 

Στη λογική υπάρχουν

όρια. ένα απλοϊκό παράδειγμα: Δεν υπάρχει περίπτωση να πει ένας άνθρωπος ποτέ την φράση: "τώρα κοιμάμαι". Αν κοιμάται δεν μπορεί να την πει. Αν την πει σημαίνει πως δεν κοιμάται!

Ένα δεύτερο παράδειγμα: "Πήγε κάποιος στην Παρθένο Μαρία και της μετέφερε την είδηση ότι κινδύνευε ο μικρός Χριστός. Τότε τρομαγμένη εκείνη φώναξε: "Παναγιά μου το παιδί μου!".

Πιστεύω ότι είναι κατανοητό πως ο μόνος άνθρωπος ο οποίος δεν μπορεί να τη φράση: "Παναγιά μου!", είναι η Παναγία μας.

Γι΄αυτό ακριβώς πρέπει να μην προσεγγίζουμε λογικά το Θεό- διότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο- αλλά να προσπαθούμε να ζούμε την επαφή μαζί Του.

Οι περισσότεροι που λένε ότι δεν υπάρχει Θεός, Τον θυμούνται μόνο όταν είναι να Τον κατηγορήσουν. Μόλις δουν κάποια αναποδιά, το πρώτο που θα πουν είναι: "Γιατί μου το έκανε εμένα αυτό ο Θεός;" ή "Εκείνος φταίει γι΄αυτό". Δηλαδή Τον φέρνουν στην ύπαρξη μόνο για να Τον καταστήσουν υπόδικο! Αυτά όμως είναι παράλογα πράγματα. 

Επίσης είναι χαρακτηριστικό αυτό που έχει γράψει κάποιος συγγραφέας: "Τι ωραία Θεέ μου αισθάνομαι που είμαι άθεος"! Που πιστεύω δηλαδή ότι δεν υπάρχεις  Υπαρκτέ- εφόσον σου μιλάω- Θεέ μου, αισθάνομαι πολύ ωραία που πιστεύω ότι δεν υπάρχεις! Το παράλογο της απιστίας.

Από το βιβλίο Πίστη και λογική