ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΘΡΗΝΟΥ

 Παρασκευή Μεγάλη,

ο θάνατος προβάλει,

Με ιαχές της νίκης,

πιστεύει, του ανήκεις.

Κραδαίνει το δρεπάνι,

στον ουρανό το φτάνει.

Με θέλημα δικό μου,

λαβώνει το Θεό μου.

Υπέρτατη θυσία,

γι’άλλους, ανοησία.

Με εξουσία τόση,

διάλεξε να ματώσει!

Παρασκευή τ’ Απρίλη,

μ’ένα «γιατί» στα χείλη,

πονάει η καρδιά Του,

μα κλαίει, για τα παιδιά Του!

Μαστίγια και χλεύη,

ο κόσμος, Τον ζηλεύει,

τους σταυρωτές δοξάζει,

το φως Του, τον τρομάζει!

Αφόρητη οδύνη,

ανάσα, π’αργοσβήνει.

Αβάσταχτος ο πόνος,

κι Εκείνος, τόσο μόνος!

Παρασκευή του θρήνου,

για το χαμό Εκείνου,

π’άφησα να πεθάνει,

μ’αγκάθινο στεφάνι.

Τον πότισα με ξίδι,

οδυνηρό ταξίδι.

Μ’ακόλαστα νυχτέρια,

Του κάρφωσα τα χέρια!

Κείνη την μαύρη ώρα,

χίλια μου κάνει δώρα!

Αντίδοτο στο ψέμα,

Σώμα Θεού, και Αίμα!

Παρασκευή θλιμμένη,

το θαύμα περιμένει.

Στου χάροντα την πύλη,

ο Ήλιος ν’ανατείλει.

Χριστέ μου, αναστήσου!

Πάρε και με, μαζί σου!

Το ξέρω, δεν τ’αξίζω,

μα, με’κανες να ελπίζω!

Αγάπη σταυρωμένη,

στο θάνατο, δε μένει!

Ανοίγει την αγκάλη,

μέσα με κλείνει, πάλι!

Νεκτάριος