Οι κουζίνες της Ευρώπης το 1600 μ.Χ. δεν έμοιαζαν και πολύ με τις σημερινές.
Εκεί μέσα θα έβρισκες τζάκια, σιδερένιες σούβλες και έναν πελώριο τροχό που αντί για χάμστερ, είχε εντός του ένα κοντόσωμο σκυλάκι να τρέχει διαρκώς.
Για εκατοντάδες κυριολεκτικά χρόνια, μια ράτσα που δεν υπάρχει πια και αποκαλούσαν χαϊδευτικά «ζαλισμένο σκυλί» (Canis Vertigus), όταν δεν το έλεγαν
«σκυλί που γυρίζει τη σούβλα» (turnspit dog), είχε αναπτυχθεί με αποκλειστικό σκοπό να περιστρέφει τον μηχανισμό ψησίματος του κρέατος.
Και, χωρίς ίχνος έκπληξης, αυτό το περίεργο ζωάκι ήταν η τελευταία λέξη της μόδας τόσο για οικιακή όσο και επαγγελματική χρήση στην κουζίνα, μια μόδα που κράτησε από τον 16ο αιώνα ως και τα μέσα του 19ου.
Με σώμα μακρύ αλλά ιδιαιτέρως κοντά πόδια, τα σκυλάκια αυτά γνώρισαν μεγάλες δόξες και εκτρέφονταν μαζικά, προσπαθώντας να τα κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικά για τη χρήση που τα προόριζαν. Όσο πιο κοντά σε ύψος δηλαδή ώστε να χωρούν στον ξύλινο τροχό που συνδεόταν με σχοινιά ή αλυσίδες με τη σούβλα προκειμένου να ροδοψήνουν τις γαλοπούλες και τα χοιρινά.
Κι αν σήμερα μοιάζει περίεργο να έχεις τον σκύλο για μαγειρικό σκεύος, μιλάμε για μια εποχή που οι μάγειρες λαχταρούσαν κάθε δυνατή βοήθεια στο πολύωρο γύρισμα της σούβλας. Γι’ αυτό και τα turnspit dogs καταγράφονται ήδη από τον 15ο αιώνα, όταν οι ευγενείς θέλοντας να εντυπωσιάσουν τους εκλεκτούς καλεσμένους τους έπρεπε να έχουν μια ποικιλία κρεάτων στο τραπέζι και κάποιος έπρεπε να κάνει την εξαντλητική δουλειά του ψησίματος.
Το σωστό ψήσιμο απαιτούσε ωστόσο πάμπολλη χειρωνακτική δουλειά, κι έτσι επιστρατεύτηκε κάποια στιγμή η συγκεκριμένη ράτσα ως σύντροφος του ψήστη, κάτι που όσο να πεις χαρακτήρισε τη δύσκολη ζωή των σκυλιών. Όπως μας λένε τα χρονογραφήματα της εποχής, τα τυχερά σκυλιά δούλευαν σε ζευγάρια, αλλάζοντας θέση το ένα με το άλλο ανά δίωρο.
Φανταστείτε βέβαια ένα σκυλί δίπλα σε ένα κρέας που σιγοψήνεται να του τρέχουν τα σάλια και να μην του δίνουν καν νερό να ξεδιψάσει! Αυτό κι αν ήταν βασανιστήριο. Κι αν ο σκύλος αποδεικνυόταν τεμπελάκος, ο ψήστης έβαζε μερικά αναμμένα κάρβουνα κάτω από τον τροχό για να το «βοηθήσει» να τρέχει γρηγορότερα.
Κι ενώ οι ράτσες από τις οποίες προέκυψε το turnspit χάνονται στα βάθη των αιώνων, για το σκυλί μίλησε ακόμα και ο Κάρολος Δαρβίνος, ως έξοχο δείγμα γενετικής μηχανικής. Όσο για τη λειτουργικότητα και τη σημασία τους στην κουζίνα, η βιομηχανία αναπαραγωγής των turnspit είχε ανθίσει μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα, διευκολύνοντας καθοριστικά την ανθρώπινη υπερπροσπάθεια του ψησίματος.
Η ράτσα δεν περιορίστηκε βέβαια μόνο στις κουζίνες, αφού όπου υπήρχε τροχός, η Ευρώπη τα χρησιμοποιούσε αβέρτα. Από πιεστήρια φρούτων και αντλίες νερού μέχρι μύλους σιτηρών και ό,τι άλλο σκεφτεί κανείς, τα turnspit ήταν η απόλυτη λύση. Δαιμόνιος εφευρέτης έφτιαξε ακόμα και ραπτομηχανή που δούλευε με τη βοήθειά τους, αν και η πατέντα δεν ευδοκίμησε εμπορικά.
Η ράτσα πέρασε κάποια στιγμή και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν βρήκε όμως την απήχηση που απολάμβανε στην Ευρώπη, περιοριζόμενη σε μύλους και πανδοχεία. Στις ΗΠΑ τα χρησιμοποιούσαν όμως και για κάτι άλλο: για να ζεσταίνουν τα πόδια τους κατά τις κρύες χειμερινές μέρες και νύχτες!
Για εκατοντάδες κυριολεκτικά χρόνια, μια ράτσα που δεν υπάρχει πια και αποκαλούσαν χαϊδευτικά «ζαλισμένο σκυλί» (Canis Vertigus), όταν δεν το έλεγαν
«σκυλί που γυρίζει τη σούβλα» (turnspit dog), είχε αναπτυχθεί με αποκλειστικό σκοπό να περιστρέφει τον μηχανισμό ψησίματος του κρέατος.
Με σώμα μακρύ αλλά ιδιαιτέρως κοντά πόδια, τα σκυλάκια αυτά γνώρισαν μεγάλες δόξες και εκτρέφονταν μαζικά, προσπαθώντας να τα κάνουν ακόμα πιο αποτελεσματικά για τη χρήση που τα προόριζαν. Όσο πιο κοντά σε ύψος δηλαδή ώστε να χωρούν στον ξύλινο τροχό που συνδεόταν με σχοινιά ή αλυσίδες με τη σούβλα προκειμένου να ροδοψήνουν τις γαλοπούλες και τα χοιρινά.
Το σωστό ψήσιμο απαιτούσε ωστόσο πάμπολλη χειρωνακτική δουλειά, κι έτσι επιστρατεύτηκε κάποια στιγμή η συγκεκριμένη ράτσα ως σύντροφος του ψήστη, κάτι που όσο να πεις χαρακτήρισε τη δύσκολη ζωή των σκυλιών. Όπως μας λένε τα χρονογραφήματα της εποχής, τα τυχερά σκυλιά δούλευαν σε ζευγάρια, αλλάζοντας θέση το ένα με το άλλο ανά δίωρο.
Κι ενώ οι ράτσες από τις οποίες προέκυψε το turnspit χάνονται στα βάθη των αιώνων, για το σκυλί μίλησε ακόμα και ο Κάρολος Δαρβίνος, ως έξοχο δείγμα γενετικής μηχανικής. Όσο για τη λειτουργικότητα και τη σημασία τους στην κουζίνα, η βιομηχανία αναπαραγωγής των turnspit είχε ανθίσει μέχρι τις αρχές του 17ου αιώνα, διευκολύνοντας καθοριστικά την ανθρώπινη υπερπροσπάθεια του ψησίματος.
Η ράτσα πέρασε κάποια στιγμή και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν βρήκε όμως την απήχηση που απολάμβανε στην Ευρώπη, περιοριζόμενη σε μύλους και πανδοχεία. Στις ΗΠΑ τα χρησιμοποιούσαν όμως και για κάτι άλλο: για να ζεσταίνουν τα πόδια τους κατά τις κρύες χειμερινές μέρες και νύχτες!
Μπορεί βέβαια να ήταν κοντόσωμα, ήταν ωστόσο βαρυκόκαλα, γι’ αυτό και μπορούσαν να περιστρέφουν τροχούς ακόμα και 10 κιλών. Όσο για την εκτροφή τους, είχε ληφθεί ιδιαίτερη μέριμνα η ράτσα που θα προκύψει να είναι υπερκινητική! Και παρά το γεγονός ότι ήταν σκυλιά εργασίας, οι άνθρωποι τα λάτρευαν.
Η βασίλισσα Βικτωρία είχε τρία και τα είχε ως κατοικίδια, όχι ως γκατζετάκια κουζίνας…
newsbeast.gr
Από το grizosgatos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου