Τα πειράματα στο σιτάρι
Το 1960 στην αγροτική κοινότητα του Νόρμαλ, στο Ιλιννόις, ένας βοτανολόγος και ερευνητής γεωργικών θεμάτων, ο Τζώρτζ Ε. Σμίθ, φύτεψε καλαμπόκι και σόγια σε δύο ολόιδια θερμοκήπια, με την ίδια ακριβώς θερμοκρασία και υγρασία. Στο ένα από αυτά έβαλε ένα μικρό πικάπ που έπαιζε τη «Γαλάζια Ραψωδία» του Γκέρσουιν είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο.
Με τον καιρό μπόρεσε να
αναφέρει πως τα δενδρύλλια εκείνου του θερμοκηπίου βλάσταιναν νωρίτερα από τα άλλα και πως οι μίσχοι τους ήταν πιο χοντροί, πιο σκληροί και πιο πράσινοι. Σε πολλά πειράματα που ακολούθησαν, πέτυχε ανάλογα αποτελέσματα.
Όταν τον πίεσαν να εξηγήσει κάπως τα αποτελέσματα του, ο Σμίθ είπε πως ίσως η ενέργεια του ήχου δυνάμωνε τη μοριακή δραστηριότητα του καλαμποκιού και πρόσθεσε πως τα θερμόμετρα που έμπηγαν στα χωράφια έδειχναν, ανεξήγητα, τη θερμοκρασία του εδάφους, μπροστά ακριβώς από το μεγάφωνο, δύο βαθμούς μεγαλύτερη.
Αυτό που τον έκανε να απορεί, ήταν πως οι άκρες των φύλλων αυτών που μεγάλωναν στο πιο ζεστό χώμα, έδειχναν λίγο καμένες, πίστευε όμως πως αυτό μπορεί να οφειλόταν στις υπερβολικές μουσικές δονήσεις.
Θα μπορούσε να εξηγηθεί, του είπε κάποιος φίλος του από το Κάνσας, από το γεγονός ότι κύματα υψηλής συχνότητας είχαν χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για να ελέγξουν τα έντομα στο αποθηκευμένο στάρι και πως το ίδιο στάρι, όταν το φύτευαν αργότερα, μεγάλωνε γρηγορότερα από το κοινό.
Υπερηχητικά κύματα για έλεγχο της σιταρόψειρας
Η δημοσιότητα που δόθηκε στα πειράματα του Σμίθ έκανε τον Πήτερ Μπέλτον του κλάδου των ερευνών του Υπουργείου Γεωργίας του Καναδά, να του γράψει.
O Μπέλτον του έγραφε πως χρησιμοποιούσε υπερηχητικά κύματα για να ελέγχει τη σιταρόψειρα που οι νύμφες της προκαλούσαν μεγάλες καταστροφές στο σιτάρι:
Στην αρχή, δοκιμάσαμε τις ακουστικές ικανότητες αυτής της ψείρας και είδαμε πως μπορούσε να συλλαμβάνει ήχους, γύρω στους 50.000 κύκλους. Αυτοί οι υψηλοί ήχοι, μοιάζουν πολύ με τούς ήχους των νυχτερίδων που είναι ο φυσικός εχθρός του παράσιτου.
Φυτέψαμε στάρι σε δύο χωράφια, το κάθε ένα δέκα πόδια επί είκοσι, και τα χωρίσαμε με φύλλα πλαστικού, οκτώ πόδια ύψος, ικανά να σταματούν αυτήν την συχνότητα ήχου. Μετά, αρχίσαμε να εκπέμπουμε αυτόν τον ήχο της νυχτερίδας στα δύο χωρισμένα χωράφια, από το σούρουπο ως το ξημέρωμα, κατά τη διάρκεια όλης της περιόδου που τα παράσιτα κάνουν τα αυγά τους.
Το πενήντα περίπου τοις εκατό από τα στάχυα του ώριμου σταριού του είχε καταστραφεί από νύμφες στα σιωπηλά χωράφια, άλλα μόνο πέντε τοις εκατό είχαν πάθει ζημιές στα χωράφια που υποτίθεται πως τα παράσιτα υποπτεύθηκαν την παρουσία νυχτερίδων. Ένα προσεκτικό μέτρημα αποκάλυψε επίσης πως οι νύμφες ήταν κατά εξήντα τοις εκατό λιγότερες στα χωράφια που υπήρχε ο ήχος και το στάρι τρεις ίντσες πιο ψηλό.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960, οι διάφορες προσπάθειες του Σμίθ προκάλεσαν την περιέργεια δύο ερευνητριών του Καναδικού Πανεπιστημίου της Οτάβα, της Μαίρη Μαίζουρς και της Πέρλ Βαϊνμπέργκερ. Όπως ο Λ. Τζώρτζ Λώρενς, έτσι κι αυτές γνώριζαν πως οι Ρώσοι, οι Καναδοί και οι Αμερικάνοι είχαν ανακαλύψει πως οι υπερηχητικές συχνότητες επηρεάζουν σημαντικά τη βλάστηση και την ανάπτυξη του κριθαριού, του ηλίανθου, του έλατου, της Σιβηρικής φασολιάς και άλλων σπόρων και δενδρυλλίων.
Τα πειράματα έδειχναν, αν και χωρίς να εξηγούν γιατί, ότι η δραστηριότητα των ενζύμων και ο ρυθμός της αναπνοής στα φυτά και στους σπόρους τους μεγάλωναν, όταν ερεθίζονταν από υπερηχητικές συχνότητες. Oι ίδιες, όμως, συχνότητες που ήταν καλές για ορισμένα είδη φυτών, ήταν κακές για άλλα. H Μαίζουρς και η Βαϊνμπέργκερ θέλησαν να βρουν αν συγκεκριμένες ακουστικές συχνότητες της ηχητικής κλίμακας θα ήταν το ίδιο αποτελεσματικές με τη μουσική για την ανάπτυξη του σιταριού.
Σε μια σειρά πειραμάτων που κράτησαν περισσότερο από τέσσερα χρόνια, οι δυο βιολόγοι υπέβαλαν τούς κόκκους και τα φυτώρια ανοιξιάτικου σιταριού marquis και χειμωνιάτικου rideauat σε δονήσεις υψηλής συχνότητας.
Ανακάλυψαν ότι ανάλογα με τον χρόνο που υπέβαλαν σε αυτή την αγωγή τους σπόρους του σταριού, τα φυτά αντιδρούσαν καλύτερα σε μια συχνότητα 5.000 κύκλων το δευτερόλεπτο.
Απορημένες από τα αποτελέσματα τους, οι δύο ερευνήτριες δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί προκαλούσε ο ήχος μία επιτάχυνση στην ανάπτυξη κατά τα φαινόμενα τόσο εντυπωσιακή, που να υπόσχεται διπλή συγκομιδή σιταριού.
Δεν μπορεί να οφειλόταν στη διάσπαση των χημικών δεσμών στους καρπούς, έγραψαν στο Καναδικό Περιοδικό Βοτανικής, γιατί για να γίνει αυτό, χρειαζόταν ένα δισεκατομμύριο φορές περισσότερη ενέργεια από αυτήν που είχαν προσθέσει οι ηχητικές συχνότητες.
Αντί γι’ αυτό, πρότειναν πως τα ηχητικά κύματα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα φαινόμενο συντονισμού των φυτικών κυττάρων, ευκολύνοντας την ενέργεια να συσσωρεύεται και να επηρεάζει το μεταβολισμό του φυτού.
Πηγή: The secret life of plants
Από το ftiaxno
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου