Σε μια εποχή όπου οι νόμοι απαγόρευαν τον έρωτα και η κοινωνία φοβόταν τις μεικτές ενώσεις όσο και την αρρώστια, ένας Άγγλος ερωτεύτηκε μια Αρμένισσα στην Κωνσταντινούπολη.
Ήταν ερωτευμένοι, αλλά ο οθωμανικός νόμος δεν τους το επέτρεπε: ένας Αρμένιος δεν μπορούσε να παντρευτεί έναν Φράγκο. Ήταν απαγορευτικό όχι μόνο νομικά αλλά και κοινωνικά. Ο Άγγλος όμως δεν υποχώρησε. Όταν αγαπάει ένας Άγγλος, δεν κάνει μισές δουλειές.
Έπρεπε να τη βγάλει από
την πόλη. Να την πάρει μακριά από τους άγρυπνους συγγενείς, τους Οθωμανούς αξιωματούχους, και τη θεία που κοιτούσε πίσω από τις κουρτίνες. Έπρεπε να φτάσει στην Αθήνα, εκεί όπου ο γάμος τους θα μπορούσε να γίνει κανονικά, με τη σφραγίδα του νόμου και την παρουσία του προξένου. Το σχέδιο ήταν απλό όσο και απελπισμένο: η κοπέλα θα κρυβόταν σε ένα ξύλινο κιβώτιο, ένα γερό, ακριβό κασόνι από κέδρο, με μικρές τρύπες για αέρα, και θα ταξίδευε σαν “δέμα” με το πλοίο.Το κουτί ήταν καλοδουλεμένο. Είχε τρύπες από τις οποίες μπορούσε να αναπνέει, και της έδωσαν λίγα γλυκά και μπισκότα. Ήταν ένα από αυτά τα κιβώτια που προορίζονταν για μεταφορά πραγμάτων, αλλά μέσα βρισκόταν μια κοπέλα, ζωντανή, αποφασισμένη. Όμως, όταν ήρθε η ώρα να μπει, δίστασε. Δεν ήταν έτοιμη να ζήσει την αγωνία του εγκλεισμού. Η αδελφή της την ενθάρρυνε, την προέτρεπε, αλλά εκείνη ούρλιαζε κάθε φορά που έκλεινε το καπάκι.
Φοβόταν, ναι. Αλλά πιο πολύ φοβόταν να ζήσει μια ζωή χωρίς έρωτα. «Θα μείνω ανύπαντρη και θα ντύνομαι όπως η Αγία Αικατερίνη της Αρμενίας», είπε κλαίγοντας. Όμως στο τέλος υποχώρησε. Μπήκε στο κουτί, το έκλεισαν με προσοχή και την έστειλαν στο πλοίο. Πάνω στο καπάκι έγραψαν: “προς Αθήνας”.
Έφτασε σώα, άθικτη, άπλυτη και αποφασισμένη. Και ναι, παντρεύτηκαν. Ο Άγγλος ήταν εκεί, την περίμενε, την αγκάλιασε και της έδωσε πίσω όλο το οξυγόνο που της έλειψε στη διαδρομή.
Ίσως να μην έζησαν το πιο ρομαντικό ξεκίνημα. Αλλά αυτός ο γάμος, γεννημένος μέσα σε ένα κιβώτιο με τρύπες, ήταν από τους λίγους που έγιναν τότε με το χέρι στην καρδιά και όχι στο πορτοφόλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου