Στίγματα

 Τα Στίγματα είναι μία αυτογενής εμφάνιση πληγών που αιμοραγούν στα χέρια, στα πόδια, στο μέτωπο και στην πλάτη ενός ατόμου, παρόμοιες με τις πληγές του εσταυρωμένου Ιησού.

Αυτοί που περιγράφουν τα Στίγματα, κατηγοριοποιούν αυτές τις εμπειρίες ως θεϊκές ή μυστικιστικές.

Η ιστορία μας λέει ότι πολλοί εκστατικοί φέρουν στα χέρια, στα πόδια, στα πλευρά ή στο μέτωπο τα σημάδια των Παθών του Χριστού με αντίστοιχους και έντονους πόνους. Αυτά ονομάζονται ορατά Στίγματα. άλλοι έχουν μόνο τους πόνους χωρίς εξωτερικά σημάδια και αυτό το φαινόμενο ονομάζεται αόρατα Στίγματα. Η ενόχληση αυτή των στιγμάτων ονομάζεται Στιγματισμός.

Οι πληγές

επουλώνονται συνήθως μέσα σε λίγες ώρες μετά την εμφάνισή τους.

Κάποιοι άνθρωποι που υποφέρουν από Στίγματα, αναφέρουν αισθήματα λύπης, κατάθλιψης, αδυναμίας και σωματικού πόνου πριν την αιμορραγία. Οι πληγές αιμορραγούν για άγνωστο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια, το ίδιο ξαφνικά, το αίμα σταματάει να ρέει και οι πληγές θεραπεύονται. Τα ανοίγματα-πληγές μπορούν να βρίσκονται σε ένα σημείο του σώματος, όπως τα χέρια ή τα πόδια, ή σε διάφορες περιοχές του σώματος ταυτόχρονα. Το άτομο πονάει σχεδόν συνέχεια και ταλαιπωρείται όταν συμβαίνει αυτό.

Έχουν αναφερθεί πάνω από 500 περιπτώσεις Στιγματικών που έχουν εμφανίσει παρόμοιες πληγές με εκείνες του Ιησού.

Η πρώτη καταγεγραμμένη περίπτωση αυτών των πληγών έγινε το 1222 από έναν άνδρα, ονόματι Stephen Langton στην Αγγλία. Ο πρώτος που υπέφερε από τις πληγές ήταν ο ʼγιος Φραγκίσκος της Ασίζης στην Verna της Ιταλίας το 1224.

Άλλοι διάσημοι στιγματικοί είναι οι εξής:

Η Αγία Αικατερίνη της Σιένα, ο ʼγιος Ιωάννης του Θεού (St. John of God) και η Αγία Μαρί της Ενανθρώπισης του Χριστού (Saint Marie of the Incarnation). Ο πιο φημισμένος Στιγματικός του 20ού αιώνα ήταν ο ʼγιος Pio της Pietrelcina (1887-1968).

Οι πιο πρόσφατοι Στιγματικοί είναι οι εξής:

Ο Αδελφός Roque (1968-1996), ένας δόκιμος μοναχός στην τάξη «Los Hijos de Los Hijos de La Madre de Dios» («Οι γιοι των γιων της Μητέρας του Θεού») στην Villavicencio της Κολομβίας, και η Καναδή Lilian Bernas, η οποία ανάφερε ότι εμφάνιζε στίγματα το 1992.

Υπήρξαν γνωστοί Στιγματικοί που προκαλούσαν μόνοι τους τις πληγές, όπως η Magdalena de la Cruz (1487-1560), η οποία παραδέχτηκε την απάτη. Παρόμοιες αυτο-προκαλούμενες πληγές μπορούν να συσχετιστούν με συγκεκριμένες εγκεφαλικές διαταραχές. Κάποιοι άνθρωποι που προσποιούνται ότι έχουν Στίγματα, υποφέρουν από το σύνδρομο Munchausen, το οποίο χαρακτηρίζεται από μια επίμονη επιθυμία για προσοχή. Τα άτομα με αυτό το σύνδρομο κάνουν κακό στον εαυτό τους ή προσποιούνται άλλη αρρώστια ελπίζοντας ότι θα καταλήξουν σε ένα νοσοκομείο, όπου θα μπορούν να απολαύσουν την προσοχή και τη φροντίδα.

Επίσης, κάποιοι άλλοι προσποιούνταν ότι εμφάνιζαν Στίγματα, επειδή γνώριζαν ότι ορισμένοι που είχαν πραγματικά Στίγματα ανακηρύχθηκαν άγιοι από τον Πάπα. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσαν να κερδίσουν αναγνωρισιμότητα. Τα αυτο-προκαλούμενα Στίγματα επουλώνονται φυσιολογικά.

Παρόλο που κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι τα Στίγματα προκαλούνται φυσικοσωματικά, αυτό συμβαίνει σπάνια. Τα Στίγματα μπορούν να επηρεάσουν και τις γυναίκες και τους άνδρες εξίσου. Το αίμα από τις πληγές μπορεί να είναι διαφορετικής ομάδας από αυτή του άτομου που έχει την εμπειρία.

Κλασικά, τα Στίγματα εμφανίζονται στις 5 θέσεις των Ιερών Πληγών, οι οποίες είναι οι εξής:

τα χέρια ή οι καρποί, τα πόδια και τα πλευρά (συχνά μοιραίες), ενώ δημιουργούνται και άλλες πληγές όπως:

Πληγές που έχουν δημιουργηθεί από το Αγκάθινο Στεφάνι, παρόλο που μερικές φορές είναι αόρατο.

Σημάδια από μαστίγωμα ή πληγές στην πλάτη.

Μία πληγή στα πλευρά, που την προκάλεσε η λόγχη ή τρύπες από τα καρφιά στους καρπούς ή στους αστραγάλους ή στα πόδια.

Σχηματισμοί στη σάρκα σε σχήμα καρφιών: το κεφάλι του καρφιού γίνεται ορθογώνιο και μία ίντσα τής πάνω πλευράς μαζί με την άκρη τής πίσω πλευράς του καρφιού συνήθως σχηματίζει καμπύλη, σαν να χτυπάς άλλη επιφάνεια.

Ας υποθέσουμε ότι ένας πραγματικός Στιγματικός εμφανίζει τις πληγές σε 5 σειρές σημείων. Η εμφάνιση κάθε σειράς χωρίζεται χρονικά από την άλλη, ενώ εμφανίζεται ξανά κάπως έτσι: A, A-B, A-B-C, A-B-C-D, A-B-C-D-E. Στο τέλος κάθε ακολουθίας, ο Στιγματικός κάποιες φορές μυρίζει ένα συγκεκριμένο τύπο λουλουδιού (δες επίσης «οσμή της αγιότητας»).

Επίσης, σύμφωνα με τους ειδικούς, το αίμα που ρέει από τις πληγές του ατόμου θα πρέπει να είναι το αίμα του Χριστού. Έτσι παράγονται δύο ομάδες αίματος από μία πληγή.

Υπάρχει μια διαφωνία για τον τρόπο που γινόταν η σταύρωση, για το αν τα καρφιά καρφώνονταν στα χέρια ή τους καρπούς. Τα Στίγματα εμφανίζονται στα χέρια κάποιων Στιγματικών και στους καρπούς κάποιων άλλων. Οι σκεπτικιστές το θεωρούν ως απόδειξη ότι οι πληγές προέρχονται από τους ανθρώπους και όχι από το Θείο, καθώς οι θεϊκές πληγές θα περίμενε κανείς να είναι περισσότερο σταθερές. Η μυρωδιά είναι του γιασεμιού.

Σε υποτιθέμενα αληθινά Στίγματα το αίμα ρέει ελεύθερα και δεν μπορεί να σταματήσει με την παραδοσιακή ιατρική φροντίδα. Τα ψεύτικα Στίγματα είναι επιφανειακά και επουλώνονται γρήγορα. Το αίμα θα εμφανιστεί φρέσκο και με ζωηρό, βαθύ χρώμα. Η ροή του αίματος συχνά αίρει τους νόμους της βαρύτητας. Τα Στίγματα παρουσιάζονται, συνήθως, μέσα σε μια κατάσταση έντονης έκστασης.

Στην εργασία του «Φιλοξενία και Πόνος» («Hospitality and Pain»), ο εικονοπλάστης Χριστιανός θεολόγος Ivan Illich πραγματεύεται το φαινόμενο των Στιγμάτων με χαρακτηριστική λακωνικότητα: «Η συμπόνια για τον Χριστό… είναι τόσο δυνατή η πίστη και τόσο βαθιά η ενσάρκωση, που οδηγεί στην ατομική ενσωμάτωση του πόνου που παρατηρείται». Η θέση του είναι ότι τα Στίγματα είναι αποτέλεσμα απαλλαγμένου πόνου και θρησκευτικής πίστης και επιθυμίας να συσχετιστεί κάποιος με τα Πάθη του Χριστού.

Το θέμα των Στιγμάτων έχει αναφερθεί σε πολλές ταινίες, τηλεοπτικά σόου και βιβλία.

Άλλοι Φημισμένοι Στιγματικοί είναι οι παρακάτω:

St. Francis του Assisi (ʼγιος Φραγκίσκος της Ασίζης) (1186-1226), εμφανίστηκαν καρφιά στις πληγές του

St. Lutgarde (1182-1246), μοναχός – Τάγμα Κιστεριανών

St. Margaret της Kortona (1247-97)

St. Gertrude (1256-1302), μοναχή – Τάγμα Βενεδικτίνων

St. Clare του Montefalco (1268-1308), μοναχή – Τάγμα Αυγουστιανών

St. Angela του Foligno (1309), τριτοβάθμια μοναχή – Τάγμα Φραγκισκανών

St. Catherine της Siena (1347-80), τριτοβάθμια μοναχή – Τάγμα Δομινικανών

St. Lidwine (1380-1433)

St. Frances της Ρώμης (1384-1440)

St. Colette (1380-1447), μοναχός – Τάγμα Φραγκισκανών

St. Rita της Cassia (1386-1456), μοναχή – Τάγμα Αυγουστιανών

St. Osanna της Mantua (1499-1505), τριτοβάθμια μοναχή – Τάγμα Δομινικανών

St. Catherine της Genoa (1447-1510), τριτοβάθμια μοναχή- Τάγμα Φραγκισκανών

Bl. Baptista Varani (1458-1524), Τάγμα «Φτωχές Κλάρες»

Bl. Lucy της Narni (1476-1547), τριτοβάθμια μοναχή – Τάγμα Δομινικανών

Bl. Catherine του Racconigi (1486-1547), μοναχή – Τάγμα Δομινικανών

St. John του Θεού (1495-1550), ιδρυτής του Τάγματος της Φιλανθρωπίας

St. Catherine de Ricci (1522-89), μοναχή – Τάγμα Δομινικανών

St. Mary Magdalene de Pazzi (1566-1607), μοναχή – Τάγμα Καρμελιτών

Bl. Marie de L’ Incarnation (της Ενσάρκωσης) (1566-1618), μοναχή – ΤάγμαΚαρμελιτών

Bl. Mary Anne του Ιησού (1557-1618), τριτοβάθμια μοναχή – Τάγμα Φραγκισκανών

Bl. Carlo του Sezze (1670), μοναχός Τάγμα Φραγκισκανών

Ευλογημένη Margaret Mary Alacoque (1647-90), μοναχή – Τάγμα Βιζιτανδίνων (που είχε μόνο το Αγκάθινο στεφάνι)

St. Veronica Giuliani (1600-1727), μοναχή – Τάγμα Καπουτσίνων

St. Mary Frances των Φλεγόμενων Πληγών (1715-91), τριτοβάθμια μοναχή – Τάγμα Φραγκισκανών

Catherine Emmerich (1774-1824), μοναχή – Τάγμα Αυγουστιανών

Elizabeth Canori Mora (1774-1825), τριτοβάθμια μοναχή – Τάγμα Τρινιταριανών

Anna Maria Taogi (1769-1837)

Marie de Moerl (1812-68)

Louise Lateau (1850-83), τριτοβάθμια μοναχή – Τάγμα Φραγκισκανών

 

Από τους παραπάνω, η Marie de Moerl έμεινε όλη της τη ζωή της στην περιοχή Kaltern, Tyral (1812-68). Στην ηλικία των 20 έγινε εκστατική και η έκσταση ήταν η συνηθισμένη κατάστασή της για τα υπόλοιπα 35 χρόνια της ζωής της. Εξερχόταν απ’ αυτό μόνο με επιβολή, μερικές φορές μόνο πνευματικά, μέσω του Φραγισκανού που ήταν καθοδηγητής της και για να ασχολείται με τις δουλειές του σπιτιού, στο οποίο φιλοξενούσε μια μεγάλη οικογένεια. Η συνηθισμένη συμπεριφορά της ήταν να γονατίζει στο κρεβάτι με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος της και με μια όψη που εντυπωσίαζε βαθιά τους θεατές. Στα 22 της παρουσίασε Στίγματα. Το βράδυ της Πέμπτης και την Παρασκευή αυτά τα στίγματα έχυσαν πολύ καθαρό αίμα, σταγόνα σταγόνα, το οποίο τις επόμενες μέρες στέγνωσε. Χιλιάδες άτομα είδαν την Marie de Moerl, μεταξύ των οποίων και ο Gorres (ο οποίος περιγράφει την επίσκεψή του στο “ Mystik”, II, xx), ο Wiseman (ο Σοφός) και ο Λόρδος Shrewsbury, που έγραψε μια υπεράσπιση στα γράμματά του για την έκσταση και δημοσιεύτηκε από το «The Morning Herald» και το «The Tablet».

Η Louise Lateau έζησε στο χωριό Bois d’ Haine στο Βέλγιο (1850-83). Η χάρη που έλαβε αμφισβητήθηκε ακόμη και από κάποιους Καθολικούς, οι οποίοι γενικότερα στηρίζονταν σε ατελείς ή λανθασμένες πληροφορίες, όπως είχε εδραιωθεί από το Canon Triery («Examen de ce qui concerne Bois d’ Haine», Louvain, 1907). Στα 16 της αφιερώθηκε ως νοσοκόμα στα θύματα χολέρας της ενορίας της, που ήταν εγκαταλελειμμένα από τους περισσότερους κατοίκους. Μέσα σε ένα μήνα νοσήλεψε 10 άτομα, τα έθαψε και σε παραπάνω από μια περιπτώσεις τα μετέφερε στο νεκροταφείο. Στα 18 της έγινε εκστατική και στιγματική, το οποίο δεν την εμπόδισε να υποστηρίξει την οικογένεια της, δουλεύοντας ως ράφτρα. Πολλοί γιατροί είχαν γίνει μάρτυρες των Παρασκευιάτικων οδυνηρών εκστατικών της καταστάσεων και είχαν αναγνωρίσει το γεγονός ότι για 12 χρόνια δεν πήρε τροφή από αυτή που αποθηκευότανε εβδομαδιαίως στην κοινότητα. Ήταν ικανοποιημένη με τρία ή τέσσερα ποτήρια νερό την βδομάδα. Δεν κοιμόταν ποτέ, αλλά περνούσε τις νύχτες τις μες διαλογισμό και προσευχή, γονατίζοντας στο κάτω μέρος του κρεβατιού της.

Από το ksipnistere

Πηγή