Συνήθως όταν «στριμώχνουμε» κάποιον με τα επιχειρήματά μας σε μια συζήτηση και δεν μπορεί να απαντήσει, λέμε ότι «τον κολλήσαμε στον τοίχο».
Η συγκεκριμένη φράση επέζησε εδώ και εκατοντάδες χρόνια, καθώς έχει ρίζες στη βυζαντινή περίοδο.
Στα χρόνια του αυτοκράτορα Ρωμανού Διογένη, ο οποίος έμεινε στον θρόνο από το 1068 ως το 1071, λέγεται πως ένας από τους στρατηγούς του, ο Ιωάννης Δημαράς, βγήκε μια νύχτα
βόλτα στους δρόμου του Βυζαντίου μαζί με την παρέα του. Όσους διαβάτες έβλεπε μπροστά του, τους κολλούσε στον τοίχο με ένα είδος ρετσινιού και πίσσας που υπήρχαν σε κάθε γωνία για να φωτίζονται οι δρόμοι, επειδή ήθελε να διασκεδάσει.
Ήταν ένα κακόγουστο και σκληρό αστείο που όμως ο Δημαράς απολάμβανε. Και δεν ήταν ο μόνος.
Το αστείο του άρεσε τόσο πολύ στους άρχοντες της Πόλης που αποφάσισαν να το κάνουν και εκείνοι. Έβγαιναν σχεδόν κάθε βράδυ στους δρόμους για να βρουν κάποιον αργοπορημένο και να τον κολλήσουν στον τοίχο για να γελάσουν εις βάρος του.
Αλίμονο στους περαστικούς.
Πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο της Αλεξία Κιουρτσίδου «Γιατί το λέμε έτσι. Η προέλευση παροιμιακών εκφράσεων στον καθημερινό μας λόγο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου