Ακόμη και μήνες μετά, ο πόνος της απώλειας ενός κατοικιδίου μπορεί να «χτυπήσει» χωρίς προειδοποίηση.
Το έναυσμα μπορεί να είναι να παρατηρήσετε - και πάλι, για πολλοστή φορά - πόσο άδειο νιώθετε το σπίτι από τότε που πέθανε η γάτα σας, χωρίς να ακούγονται τα βήματά της στο πάτωμα.
Οι ιδιοκτήτες που πενθούν μπορεί να αισθάνονται διπλά μοναχικοί αν οι άνθρωποι στη ζωή τους δεν ξέρουν πώς να
βοηθήσουν, ίσως επειδή δεν είχαν οι ίδιοι κατοικίδια ή νιώθουν αμήχανα αντιμετωπίζοντας θλίψη.Πώς μπορούν οι ιδιοκτήτες και οι φίλοι τους να αντιμετωπίσουν καλύτερα το πένθος της απώλειας των κατοικίδιων;
Οι ειδικοί προσφέρουν αυτές τις συμβουλές.
Το να νιώθετε απαίσια είναι φυσιολογικό
Για ορισμένους ιδιοκτήτες που πενθούν, η απώλεια ενός κατοικίδιου μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι χειρότερη από τον θάνατο ενός ανθρώπου. Αυτό δεν τους κάνει τέρατα. Αντίθετα, αντικατοπτρίζει το πιθανό βάθος του δεσμού που είχαν με το ζωάκι τους.
Για μερικούς ανθρώπους, το κατοικίδιο είναι η πιο σημαντική τους σχέση, «το πλάσμα που βλέπουν κάθε μέρα, που ίσως κοιμάται στο κρεβάτι τους, που αγκαλιάζονται μαζί στον καναπέ», λέει ο E.B. Bartels, συγγραφέας του βιβλίου «Good Grief: On Loving Pets, Here and Hereafter».
«Υπάρχουν άνθρωποι που αισθάνονται πιο άνετα με τα ζώα παρά με τους ανθρώπους», προσθέτει. «Οπότε το να χάσεις αυτή τη σχέση μπορεί να είναι πολύ, πολύ δύσκολο».
Ακούστε με συμπόνια
Οι άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει την αγάπη για τα κατοικίδια μπορεί να δυσκολεύονται να καταλάβουν πώς είναι να τα χάνεις.
Μπορεί να νομίζουν ότι βοηθούν λέγοντας: «Ήταν απλώς ένα ζώο» ή «Ήταν τυχεροί που είχαν έναν τόσο στοργικό ιδιοκτήτη». Αλλά οι χαϊδευτικές φράσεις, όσο καλοπροαίρετες κι αν είναι, μπορεί να κάνουν τους ιδιοκτήτες που πενθούν να κλείνονται και να νιώθουν μόνοι.
«Αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να μιλήσεις γι' αυτό, επειδή οι άνθρωποι δεν συμπάσχουν πραγματικά», λέει η Annalisa de Carteret, η οποία διαχειρίζεται μια τηλεφωνική γραμμή βοήθειας και άλλες υπηρεσίες υποστήριξης για την απώλεια κατοικίδιων για τον Μπλε Σταυρό, μια φιλανθρωπική οργάνωση για την προστασία των ζώων στο Ηνωμένο Βασίλειο.
«Αφήστε το άτομο να μιλήσει για το πώς αισθάνεται και δεν χρειάζεται να σχολιάσετε», λέει.
Αποφύγετε τα κλισέ όπως: «“Ω, μπορείς να πάρετε άλλο κατοικίδιο” ή “Είχε μια καλή ζωή, ήταν σε καλή ηλικία”», λέει. Για τον ιδιοκτήτη, «αυτό δεν τον κάνει να νιώθει καλύτερα, γιατί όλα αυτά τα πράγματα τα ήξερε. Απλώς νιώθει θλίψη και θέλει κάποιος να τον ακούσει και να τον καταλάβει».
Δεν έχει σημασία τι ζώο είναι
Μην υποθέτετε ότι η θλίψη ενός ιδιοκτήτη είναι ανάλογη με το μέγεθος ή το είδος του ζώου που έχασε ή με το χρονικό διάστημα που το είχε. Ο θάνατος μιας σαύρας, για παράδειγμα, μπορεί να είναι τόσο οδυνηρός για κάποιους ανθρώπους όσο η απώλεια της πιο χαριτωμένης γάτας.
«Ο μπαμπάς του φίλου μου έχει μια λίμνη με ψάρια κόι και τα λατρεύει. Ήταν τόσο αναστατωμένος όταν ένα ρακούν μπήκε μέσα και τα σκότωσε όλα ένα καλοκαίρι», λέει ο Bartels. «Κάποιοι άνθρωποι έλεγαν, 'Ω, είναι απλά ψάρια'. Αλλά εκείνος αγαπούσε αυτά τα ψάρια, καταλαβαίνετε;»
Προτείνει ότι οι φίλοι μπορούν να προσφέρουν πρακτική βοήθεια: Ένας ιδιοκτήτης που πενθεί και δεν έχει πλέον έναν τετράποδο λόγο να βγει από το σπίτι μπορεί να εκτιμήσει την προσφορά μιας βόλτας με έναν δίποδο σύντροφο.
Οι ενοχές συχνά ενισχύουν την θλίψη
Έως και 30.000 άνθρωποι επικοινωνούν με τον Μπλε Σταυρό κάθε χρόνο για υποστήριξη σε περίπτωση απώλειας κατοικίδιου. Πολλοί δεν είναι απλώς θλιμμένοι, αλλά φοβούνται επίσης ότι μπορεί με κάποιο τρόπο να ήταν υπεύθυνοι για το θάνατο ή την εξαφάνιση του ζώου τους, λέει η de Carteret.
«Η ενοχή είναι ένα πολύ μεγάλο μέρος της απώλειας κατοικίδιου», λέει.
«Ίσως σκέφτονται: «Ω, αν είχα κάνει κάτι διαφορετικό, ίσως να είχαν μείνει λίγο περισσότερο στη ζωή», ή αν τα είχαν κλέψει: «Αν δεν τα είχα βάλει στον κήπο». Ή: 'Τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά για να αλλάξω το αναπόφευκτο;'».
Για τους πενθούντες ιδιοκτήτες που αισθάνονται περισσότερο αναστατωμένοι για την απώλεια ενός κατοικίδιου παρά για ένα μέλος της οικογένειας, αυτό μπορεί να προκαλέσει περισσότερες ενοχές, προσθέτει η de Carteret.
«Είναι πραγματικά φυσιολογικό», λέει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου