Η περίπτωση της Doris Bither είναι ένα από τα πιο ανησυχητικά παραφυσικά φαινόμενα της ιστορίας. Μελετήθηκε πρώτα σε κλινικό και στη συνέχεια σε παραψυχολογικό επίπεδο και παρουσιάζει προφίλ αναμφισβήτητου επιστημονικού ενδιαφέροντος.
Καταγεγραμμένη στα αρχεία, υπάρχει μια φωτογραφία, της οποίας η αυθεντικότητα έχει πιστοποιηθεί, δείχνοντας τη Doris Bither να κάθεται στο κρεβάτι και να περιβάλλεται από ένα φωτεινό ημικύκλιο ανεξήγητης προέλευσης. Η υπόθεση
δεν έχει βρει ακόμα επιστημονικά αποδεκτή εξήγηση.Η ιστορία συμβαίνει στη δεκαετία του ’70. Η Doris Bither, μητέρα τριών παιδιών, ζούσε σε ένα σπίτι στο Culver City, στο Λος Άντζελες (Καλιφόρνια) και είχε σχετικά μια ήρεμη και ήσυχη ζωή. Όλη αυτή η φαινομενική κανονικότητα τελειώνει το καλοκαίρι του 1974.
Η Doris Bither γίνεται θύμα παράξενων επεισοδίων που αρχικά είναι ήπια και αποδίδονται σε κόπωση ή σε απόσπαση προσοχής παρά σε παραφυσικά φαινόμενα, όπως πόρτες που αφήνει ανοιχτές και μετά τις βρίσκει κλειστές, φώτα που ανάβουν και σβήνουν, ρεύματα κρύου αέρα και σκιές να εμφανίζονται μέσα στο σπίτι. Η κ. Bither δεν υποψιάζεται με τίποτα αυτό που θα συμβεί σύντομα.
Όλα ξεκίνησαν ένα βράδυ το καλοκαίρι του 1974. Μετά από μια δύσκολη μέρα, η Doris Bither ξαπλώνει στο κρεβάτι και αισθάνεται μια δυσάρεστη οσμή, τόσο δυνατή που της κόβει ανάσα της. Η θερμοκρασία του δωματίου πέφτει ξαφνικά και η Doris ακινητοποιείται στο κρεβάτι, νιώθει να την χαστουκίζουν να τη χτυπούν και να τη βιάζουν.
Ωστόσο, αυτός που της επιτίθεται είναι εντελώς αόρατος. Η γυναίκα είναι πεπεισμένη ότι έχει πέσει θύμα ενός παραισθησιογόνου φαινομένου, που οφείλεται στην κόπωση και το άγχος της δουλειάς. Ταυτόχρονα, δεν μπορεί να δώσει καμία εξήγηση στους προφανείς μώλωπες που καλύπτουν το σώμα της. Αυτοί οι τραυματισμοί είναι ένα αντικειμενικό, χτυπητό σημείο. Τους έφερε ακούσια; Έχει πέσει θύμα ενός φαινομένου αυθυποβολής; Ή είναι κάτι άλλο;
Η κ. Bither δεν λέει τίποτα στην οικογένεια της και αποφεύγοντας να σκεφτεί τι συνέβη, επιστρέφει στη φυσιολογική, καθημερινή της ζωή. Αλλά για λίγο. Μερικές μέρες αργότερα αυτά τα ανεξήγητα επεισόδια επανεμφανίζονται με όλη τη βίαιη μορφή τους. Η γυναίκα, για μια ακόμα φορά τις βραδυνές ώρες γίνεται θύμα της συνεχιζόμενης βίας που δεν οφείλεται σε αντικειμενικούς παράγοντες.
Η Doris Bither, εξαντλείται από το τι συμβαίνει και πιστεύει ότι πάσχει από σοβαρές ψυχικές διαταραχές ψυχοσωματικής απόσπασης. Έτσι αποφασίζει να απευθυνθεί στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA).
Το ιατρικό προσωπικό του UCLA προχωράει σε πολλές αναλύσεις και τεστ, σε φυσικό, συναισθηματικό και εγκεφαλικό επίπεδο. Το ηλεκτρο-εγκεφαλογράφημα είναι κανονικό, όπως και οι άλλες δοκιμές που έγιναν για να δουν την ψυχική κατάσταση της γυναίκας. Η Doris είναι ένα φυσιολογικό άτομο και δεν πάσχει από κάποια κλινικά ανιχνεύσιμη πάθηση. Το μόνο που απτό αποτέλεσμα είναι οι μώλωπες και οι πληγές που βρέθηκαν.
Συμπεριλαμβάνονται επίσης επεισόδια που σχετίζονται με τη σεξουαλική βία. Για προληπτικούς σκοπούς, υποβάλλεται σε μια ψυχιατρική θεραπεία. Η κατάσταση, ωστόσο, δεν βελτιώνεται, αντίθετα χειροτερεύει από μέρα σε μέρα. Η Doris, σε εκείνο το σημείο, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το σπίτι είναι μολυσμένο με δαιμονικές οντότητες και ζητάει βοήθεια σε μια πανεπιστημιακή ομάδα, αλλά αυτή τη φορά απευθύνεται στη Σχολή Παραψυχολογίας, όπου αφηγείται την ιστορία της σε άτομα απολύτως σεβαστά σε αυτόν τον τομέα, όπως η Δρ. Thelma Moss (απεβίωσε το 1997), ο Kerry Geynor και ο Δρ. Barry E. Taff, ο οποίοι με την ομάδα του UCLA, ξεκινούν έρευνα στο σπίτι της Doris, με όργανα για ανίχνευση της ηλεκτρομαγνητικής δραστηριότητας και επιπλέον μια σειρά στιγμιαίων φωτογραφιών (polaroid και μη), ταξινομώντας την περίπτωση σαν πιθανή παραφυσική δραστηριότητα, πιθανών μιας φανταστικής «οντότητας».
Οι έρευνες συνεχίζονται για μεγάλο χρονικό διάστημα και υπάρχουν πολλοί μάρτυρες που δείχνουν ότι τα φαινόμενα συνέβησαν πραγματικά: ξαφνικές λάμψεις στα κλειστά δωμάτια, φωτεινές σφαίρες που περιστρέφονται στον αέρα, δυσάρεστη οσμή όμοια με εκείνη που περιγράφεται από την Doris… Διάσημη είναι η φωτογραφία της Bither στο κρεβάτι, με ένα μακρύ, φωτεινό, τόξο πάνω της: η φωτογραφία είναι αυθεντική, δεν είναι ρετουσαρισμένη, όπως πιστοποίησε η επιστημονική συντακτική επιτροπή της «Popular Photography».
Η Doris Bither πέθανε το 1995. Ένας από τους γιους της, ο Brian Harris, έχει δώσει συνεντεύξεις αρκετές φορές, επιβεβαιώνοντας όλα όσα είχαν τεκμηριώσει επίσημα οι ερευνητές. Η υπόθεση έκλεισε χωρίς επίσημα συμπεράσματα.
Τι είπαν οι ερευνητές:
Οι παραψυχολόγοι Kerry Gaynor και Barry Taff του Λος Άντζελες, ειδικευμένοι σε περιπτώσεις μόλυνσης και φαινόμενων πολτερνισμού, δήλωσαν:
«Προσπαθήσαμε να τα πιάσουμε στην κάμερα, αλλά εκδηλώθηκαν πολύ γρήγορα και δεν το πετύχαμε».
Ο Gaynor είπε ότι την πρώτη φορά που γνώρισαν τη Doris τις έκαναν πολλές ερωτήσεις για περισσότερες από δύο ώρες, συνειδητοποιώντας ότι κρύβει το σημαντικότερο μέρος των επεισοδίων που της συνέβησαν. Κάτω από την πίεση, τελικά αποκάλυψε ότι είχε πέσει θύμα ενός φαντάσματος που την είχε κτυπήσει και βίασε. Φυσικά, οι δύο μελετητές δεν την πίστευαν, μέχρις ότου η Doris τους τηλεφώνησε για να τους ενημερώσουν ότι και τα παιδια είχαν δει μια παρουσία.
Οι δυο τους επέστρεψαν στο σπίτι της στο Culver City και αυτή τη φορά είδαν προσωπικά τα περίεργα φαινόμενα, όπως λάμψεις και σφαίρες. Η Doris, η οποία είχε αρχίσει να μιλάει για τρεις απειλητικές παρουσίες, για τρεις Ασιάτες άντρες, και όχι για μία, έδειξε μώλωπες σε όλο το σώμα της και ο δεκαεξάχρονος γιος που είχε προσπαθήσει να την βοηθήσει κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης, είχε κατάγματα στο ένα χέρι.
Αν και ο Gaynor είδε τους μώλωπες και τα κατάγματα, δεν είδε ποτέ την επίθεση και δεν ήταν ποτέ σε θέση να δει την οντότητα σε μια στερεή μορφή, παρόλο που τα φώτα φαινόταν να δείχνουν ένα κεφάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου