Όταν σκεφτόμαστε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα, σκεφτόμαστε χαρούμενες παιδικές φάτσες ή και ολόκληρες ομάδες έμπειρων μουσικών να τραγουδούν στην πόρτα μας με την προσμονή του κεράσματος. Όμως, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Στην Βικτοριανή Αγγλία, αυτή η παράδοση των Χριστουγέννων ήταν κάτι άλλο.
Ο κόσμος μάλωνε στις πόρτες, πυροβολούσαν τους καλαντιστές, ενώ υπήρχαν ακόμη και αντίπαλες συμμορίες-ομάδες καλαντιστών που τα έβαζαν με
τις άλλες. Για πολλά χρόνια, θεωρούνταν ενοχλητικό το να περιπλανώνται συμμορίες, που τρομοκρατούσαν τις γειτονιές με τις "στριγκλιές" τους, που έβριζαν και ζητούσαν χρήματα.Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ήθελαν να απαγορευτούν.
Ο κος Craig έζησε σε μια από τις πιο εύπορες περιοχές της πόλης - κατά σύμπτωση, και μάλλον ειρωνικά, ένα από τα σπίτια της περιοχής χρησιμοποιήθηκε στην ταινία του 1984 "A Christmas Carol" με πρωταγωνιστή τον George C Scott- ήταν ο καλόκαρδος ανιψιός της πατρίδας του Σκρουτζ.
Το 1870, τέσσερις "καλοντυμένοι κύριοι με ωραία εμφάνιση" εμφανίστηκαν στο δικαστήριο κατηγορούμενοι ότι χτύπησαν μια πόρτα σε μια γειτονία του Λονδίνου, χωρίς καμία νόμιμη δικαιολογία, και επιτέθηκαν σε έναν κύριο (απόκομμα εφημερίδας πάνω). Το θύμα είπε στο δικαστήριο ότι ήταν τρεις το πρωί Δευτέρας και εκείνος κάπνιζε στο θερμοκήπιο του. Η υπόλοιπη οικογένεια κοιμόταν, όταν ξαφνικά άκουσε φασαρία στην πόρτα του σπιτιού του, φασαρία που "δεν μπορείς να αποκαλέσεις τραγούδι". Άνοιξε την πόρτα και είδε τους τέσσερις κατηγορούμενους, με ακόμη δυο άντρες, και τους ζήτησε να φύγουν. Μάλιστα τους απείλησε ότι θα έφερνε το περίστροφό του. Καθώς απομακρύνονταν άρχισαν να χτυπούν και να κάνουν περισσότερο θόρυβο και το θύμα πήρε το περίστροφο του. Ακολούθησε φιλονικία, έως ότου πήγε η αστυνομία και άρχισαν οι αλληλοκατηγορίες. Στο δικαστήριο, οι κατηγορούμενοι δήλωσαν ότι συνήθιζαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Εκείνο το βράδυ τους είχαν υποδεχτεί φιλικά στα περισσότερα μέρη που είχαν πάει -εκτός από το σπίτι του θύματος. Πίστευαν ότι το όπλο ήταν γεμάτο και πάλεψαν να του το πάρουν. Παρ' όλα αυτά, οι ενέργειές τους χαρακτηρίστηκαν "ντροπιαστικές" και τους επιβλήθηκαν πρόστιμα.
Πολλοί ήταν αυτοί που φοβόντουσαν τις γιορτές των Χριστουγέννων και, πολλές εβδομάδες πριν, πήγαιναν σε εφημερίδες ώστε να παραπονεθούν ή να αναφέρουν την ανησυχία τους για τον επικείμενο "μπελά", όπως τον αποκάλεσε κάποτε κάποιος σε μια επιστολή που έστειλε σε μια εφημερίδα. Ένα χρόνο πριν από εκείνη την επιστολή, μια άλλη επιστολή που εστάλη στην ίδια εφημερίδα, ζητούσε να "καταστραφεί πλήρως" ξ "Christmas Carol Nuisance" (ο μπελάς από τα κάλαντα).
Στις αρχές του Δεκεμβρίου του 1892, κάποιος με το ψευδώνυμο "One Who Suffers" (Κάποιος που Υποφέρει) κάλεσε τους αναγνώστες μιας εφημερίδας να μην ενθαρρύνουν τα κάλαντα πολύ νωρίτερα πριν από τα Χριστούγεννα, δίνοντας στα παιδιά χρήματα. "Έτσι θα αποφύγουμε τα βασανιστήρια με κάθε είδους φασαρία, τις βρισιές κ.ά. εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα". Τον Ιανουάριο του 1887, κάποιος σχολίασε σε μια άλλη εφημερίδα ότι οι χαζομάρες των καλαντιστών ήταν "λίγο καλύτερες απ' ό, τι οι εριστικοί μεθυσμένοι ή οι μισο-μεθυσμένοι".
Αυτό, συνεχίστηκε και στον 20ο αιώνα, όπως φαίνεται από έναν δυσαρεστημένο κάτοικο μιας άλλης περιοχής, με το ψευδώνυμο "Εραστής της Ηρεμίας", ο οποίος ισχυρίστηκε ότι συμμορίες αγοριών και ανδρών κυκλοφορούν στους δρόμους και κάνουν τις βραδινές ώρες φρικτές και ισχυρίστηκε ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας ενός καβγά συμμοριών.
Το 1886, μια καλή ομάδα καλαντιστών πίστευαν ότι θα ευχαριστούσαν τον αγαπημένο τους σπιτονοικοκύρη με τα κάλαντά τους. Δεν περίμεναν ότι θα τους τους διώξει. Αλλά το έκανε, με όπλο και τους πυροβόλησε. Η σφαίρα βρήκε έναν από αυτούς.
Δείτε επίσης: Παραμονή Χριστούγεννα (Διήγημα)
Ωστόσο, δεν τους μισούσαν όλοι και ήταν πολλοί εκείνοι που απαντούσαν με τις δικές τους επιστολές κάνοντας έκκληση ώστε να δείξουν λίγο περισσότερο φιλανθρωπική στάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου