Silverpilen: το τρένο φάντασμα του Μετρό της Στοκχόλμης

Τούνελ του Μετρό της Στοκχόλμης

Ευφάνταστοι θρύλοι σχετικοί με αμαξοστοιχίες-φάντασματα ξεπηδούν συχνά σε διάφορα μετρό, σιδηροδρομικές σήραγγες και εγκαταλελειμμένα μέρη. Αλλά στην περίπτωση του Μετρό της Στοκχόλμης, το τρένο φάντασμα είναι πραγματικό.

Η ιστορία της ατμομηχανής-φάντασμα της Στοκχόλμης αρχίζει το 1965, σύμφωνα με τον Christoffer Sandahl, διευθυντή του Spårvägsmuseet, του σουηδικού μουσείου των τραμ. Εκείνη την χρονιά, το Μετρό της Στοκχόλμης αγόρασε 8 άβαφα αλουμινένια βαγόνια για να τα προσθέσει στο στόλο του. Αυτά τα άβαφα βαγόνια, τα οποία ήταν φθηνότερα από ό,τι τα άλλα βαμμένα, θα χρησιμοποιούνταν κυρίως σαν δοκιμή για να δουν πώς θα τα πήγαιναν: η ιδέα ήταν ότι τέτοια βαγόνια θα μπορούσαν να είναι μια αποδοτικά οικονομικότερη επιλογή για το συνεχώς επεκτεινόμενο αστικό σύστημα μαζικής μεταφοράς.

Το Silverpilen

Τα βαγόνι των συρμών του μετρό ήταν βαμμένα πράσινο στη δεκαετία του 1960 απόθεμα. Οπότε όταν εμφανίστηκε το ασημένιο σε μια γραμμή, ο κόσμος παραξενεύτηκε. Ακόμη και πριν γίνει το τρένο-φαντάσμα, το τρένο είχε κερδίσει το παρατσούκλι Silverpilen (Ασημένιο Βέλος). Σύμφωνα με τον Sandahl, το τρένο δεν ήταν δημοφιλές ανάμεσα στους κατοίκους της Στοκχόλμης. Αλλά δεν ήταν μόνο το λαμπερό, ασημένιο χρώμα του που έκανε το τρένο ξεχωριστό. Τα βαγόνια του ήταν ελαφρώς διαφορετικά σε σχεδίαση από τα κλασικά των άλλων συρμών του μετρό της Στοκχόλμης. Οι συρόμενες πόρτες των βαγονιών άνοιγαν προς τα έξω, επιτρέποντας το εσωτερικό να διευρυνθεί ελαφρώς, ενώ το ήταν απαλλαγμένο από διαφημίσεις και διακοσμήσεις. Σε αντίθεση με τα λαμπερά και καθαρά βαγόνια του μετρό, το εσωτερικό του ασημένιου συρμού ήταν λίγο βρώμικο, με φανερά τα σημάδια των απομακρυσμένων γκράφιτι. Όλη αυτή η αντίθεση με τα τακτικά δρομολόγια, σε συνδυασμό με την σπανιότητα του Silverpilen δημιούργησε έναν αστικό μύθο γύρω του.

Ένα από τα στάνταρ πράσινα βαγόνια της δεκαετίας του 1970

Όπως λέει ο Sandahl, ο βασικός μύθος είναι ότι "αν κάποιος επιβιβαζόταν στο Ασημένιο Βέλος, δεν πήγαινε σε κανένα σταθμό. Απλά ταξίδευε και ταξίδευε και ταξίδευε και ποτέ δεν έβγαινε". Ο Σουηδός εθνολόγος και λόγιος των αστικών μύθων, Bengt af Klintberg, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο για το Silverpilen το 1986, το "Råttan i pizzan" (Αρουραίος στην Πίτσα), προσθέτει μερικές από τις παραλλαγές του μύθου:

"Εμφανίζεται μόνο μετά τα μεσάνυχτα. Σταματά μόνο μία φορά κάθε χρόνο. Οι επιβάτες της αμαξοστοιχίας φαίνεται να είναι ζωντανοί-νεκροί, με ανέκφραστη, άδεια εμφάνιση. Όταν κάποιος απλά ήθελε να ταξιδέψει στον επόμενο σταθμό, παρέμεινε καθισμένος για μία εβδομάδα στο Silverpilen. Πολλά κορίτσια δεν τολμούν να μπουν σε τρένα που πιστεύουν ότι θα μπορούσαν να είναι το Silverpilen."

Όποια και αν είναι η εκδοχή του μύθου, το Silverpilen σημαίνει καταδίκη.

Μέχρι τα 1970 ο μύθος του Silverpilen διαδόθηκε ευρέως, έγινε γνωστός και συνεχώς μεγάλωνε η φήμη του. Στις αρχές της δεκαετίας, το σύστημα του μετρό επεκτάθηκε, ανοίγοντας μια νέα γραμμή το 1975. Ως μέρος αυτής της επέκτασης, φτιάχτηκε ο σταθμός Kymlinge για να εξυπηρετήσει μια περιοχή στην οποία θα υπήρχε οικονομική ανασυγκρότηση. Όμως αυτήν η ανασυγκρότηση δεν έγινε ποτέ πράξη. Χωρίς την αναμενόμενη ζήτηση, ο σταθμός δεν άνοιξε ποτέ. Σύντομα άρχισαν να εμφανίζονται αστικοί μύθοι για τον σταθμό-φάντασμα, όπως ένας που αναφέρει ότι "μόνο οι νεκροί κατεβαίνουν στο Kymlinge". Όπως το Silverpilen, έτσι και ο Kymlinge ήταν άδειος και απέριττος, χωρίς διαφημίσεις ή επιγραφές.

Λίγο μετά τους μύθους του Kymlinge και του Silverpilen, έγινε γνωστό ότι στον σταθμό βρισκόταν το τρένο, ή ότι ήταν ο σταθμός που το τρένο έπαιρνε τους νεκρούς. Όπως το Silverpilen, έτσι και ο Kymlinge ήταν πραγματικός, αλλά οι ιστορίες του υπερφυσικού έδιναν και έπαιρναν.

Ο σταθμός Kymlinge

Το Silverpilen συνέχισε να χρησιμοποιείται στο μετρό της Στοκχόλμης ως το 1995 ή το 1996, όταν τελικά παροπλίστηκε και τα βαγόνια κόπηκαν. Αλλά ο θρύλος συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Το φάντασμα του Silverpilen ζει στο μυαλό των επιβατών του μετρό. Η αμαξοστοιχία δεν έχει χαθεί εντελώς όμως. Σύμφωνα με τον Sandahl, μερικά βαγόνια σώζονται σε όλη τη χώρα. Το μισό ενός βαγονιού βρίσκεται στην Αστυνομική Ακαδημία της Στοκχόλμης, όπου χρησιμοποιείται ως εκπαιδευτικό περιβάλλον. Το άλλο βρίσκεται στην έδρα της Hägglunds, της σουηδικής εταιρεία που κατασκεύασε το τρένο.

 

Οι ιστορίες του Silverpilen εξακολουθούν να στοιχειώνουν το Μετρό της Στοκχόλμης και ο Kymlinge στέκεται ακόμα σιωπηλός και μυστηριώδης. Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι που θυμούνται την αλήθεια πίσω από τους μύθους. "Έχω δει το Silverpilen. Σίγουρα. Έχω καθίσει σε μεταλλικά τρένα αμέτρητες φορές. Αλλά τίποτα παράξενο δεν συνέβη ποτέ", λέει ο Klintberg.

από: atlas obscura

Από το 3otiko